Sentymentalnie przez gry - Ragnarok Online

Dzisiaj w dziale gier zagości Barni ze swoimi wspomnieniami. Miłego czytania!

Nieczęsto grywam w cokolwiek na komputerze, głównie przez za duże wymagania. Nie chodzi nawet o za duże wymagania sprzętowe – chociaż te także mają duży wpływ na moje nieczęste obcowanie z grami. Największym cieniem na moją gameplayerską karierę kładą się wymagania  sprzętowe mojej dziewczyny – mianowicie wymaga, żeby facet był sprzętem, który więcej czasu poświęca jej niż grom komputerowym.

Kiedyś inne było wszystko i nic. Przy wspólnym obcowaniu pieściło się czule myszkę, odczuwało silne emocje i co jakiś czas przeklinało ze złością. Zdarzały się ciche dni, rozstania, kiedy wyjeżdżałem na wakacje i trudne chwile, kiedy drugiej połówce potrzebny był kontakt z kimś, kto postawi ją na nogi, dopomoże.

Dziś, chociaż komputer zastąpiłem sprzętem z dużo lepszym interfejsem, czasem jeszcze myślę z nostalgią o tamtych czasach. Szczególnie sentymentalnie wspominam jedną grę MMORPG. Grę, przy której tak naprawdę zaczęła się moja przygoda z jakimikolwiek internetowymi rozgrywkami i nad którą spędziłem, aż wstyd się przyznać, jakieś sześć lat.

Ragnarok Online.

To gra z gatunku MMORPG, wydana przez koreańskie studio Gravity Corp. w 2001 roku. Staruszka. Grafika określana jako 2,5D w żaden sposób nie umywa się do tego, co oferują dzisiejsze produkcje. Na próżno doszukiwać się tu realizmu i detali odzwierciedlających świat wierniej niż sama rzeczywistość. Ragnarok to gra z dość cukierkową grafiką – trudno się zresztą dziwić, jeśli wziąć pod uwagę, że powstała na bazie manhwy.

Nazwa jest klarownym odwołaniem do mitologii nordyckiej. Nie jest to jednak jedyne odwołanie do północnych wierzeń – podczas rozgrywki gracze natrafiają na lokacje, potwory oraz przedmioty ściśle powiązane z dawnymi skandynawskimi religiami. I tak mogą odwiedzić świątynie Odyna, stawić czoła Garmowi lub nosić na głowie diadem Frigg.

Teoretycznie grać można za pieniądze na kilku oficjalnych serwerach – koreańskim, chińskim, międzynarodowym i europejskim. W praktyce wygląda to zgoła inaczej – ludzie zrobią wszystko, żeby uniknąć niepotrzebnych opłat i dlatego powstało całe gros pirackich, prywatnych zerwerów, za rozgrywkę na których nie trzeba zapłacić nawet grosza.

Kiedy dziś się nad tym zastanawiam, niełatwo jest mi stwierdzić, co tak naprawdę urzekło mnie w Ragnaroku. W dużej mierze przemawia przeze mnie nostalgia. Myślę jednak, że nie bez znaczenia była tutaj również ta – dość nietypowa – grafika. W momencie, kiedy wszystkie gry oferowały niemal tę samą szatę graficzną, bazującą w dużej mierze na odnoszącym wtedy niesamowite sukcesy rynkowe World of Warcraft, Ragnarok naprawdę serwował coś innego. Był cukierkowy, okej, był prostszy i mniej zapierający dech w piersiach, okej, ale dzięki temu był też oryginalny.

Sam system rozgrywki oferuje to, z czym można się dziś spotkać w niemal każdej grze MMORPG. Gracz tworzy postać, nadając jej nick i delikatnie modyfikując wygląd. Może również rozdysponować pierwsze punkty pomiędzy sześć dostępnych statystyk – siłę, szybkość, witalność, celność, inteligencję oraz szczęście. Do wyboru jest również kilka różnych profesji, jednak każdy zaczyna z pozycji nowicjusza. Dopiero później, po awansowaniu na odpowiedni poziom, może zdecydować się na rozwój w jakimś konkretnym kierunku. Gra oferuje kilkanaście klas podstawowych, z których większość później ma możliwość awansowania w jedną z dwóch wybranych profesji.

Ciekawym rozwiązaniem jest wprowadzenie tak zwanych Upper Class. Po osiągnięciu maksymalnego poziomu – co ważne, gracz awansuje na dwóch płaszczyznach, zdobywa doświadczenie Base, które pozwala mu rozwijać wymienione wyżej statystki, a także Job, dające mu możliwość rozwijania i poznawania nowych umiejętności – można przejść przez coś w rodzaju odrodzenia. Postać, którą prowadzimy, znów staje się nowicjuszem. Tym razem nie można jednak rozwijać już bohatera w dowolnym kierunku – trzeba podążać wcześniej obraną ścieżką, z tym jednak, że ostateczna klasa oferuje znacznie więcej niż to, co mogliśmy osiągnąć przed odrodzeniem. Upper Class oferują po pierwsze szerszy wachlarz skilli, a po drugie więcej punktów do rozdysponowania w te umiejętności.

Dodatkowym atutem gry jest element rozgrywki zwany jako Wojna o Imperium. Bitwy pomiędzy klanami, gildiami, czy jakkolwiek inaczej nazywanymi grupami graczy, nie są w MMORPGach niczym nowatorskim, jednak te Ragnarokowe mają swój klimat. Toczą się w zamkach, lokacjach wygenerowanych specjalnie na tę okazję. Chodzi o to, aby wraz z własną gildią dotrzeć do znajdującego się w sercu zamku kryształu i zniszczyć go, przejmując twierdzę. Klan, który będzie w posiadaniu zamku na końcu Wojny, będzie później dostawał z tej racji profity w postaci losowo generowanych skarbów.

Dziś, kiedy gry online stały się chlebem powszednim internetu, Ragnarok chyba już nie zachwyca. Oferuje właściwie to samo, czego można oczekiwać po większości wydawnictw tego rodzaju. Tworzymy postać, polujemy na potwory, rozwijamy naszego bohatera. Jednakże przed dziesięcioma laty, kiedy rynek MMORPG w Polsce dopiero powoli ewoluował z Tibii w ambitniejsze tytuły, ta gra była naprawdę czymś.

Za tym, że jej nietypowa grafika zyskała sobie wielu zagorzałych fanów może przemawiać chociażby fakt, że Ragnarok popularny jest właściwie do dziś. Nie są to już te same tłumy, które zagrywały się w tę grę jeszcze parę lat temu – na chwilę obecną nie istnieje chyba żaden większy polski serwer – ale za granicą wciąż można spotkać wielu gracz. Inny los spotkał natomiast pozostałe produkcje Gravity Corp. związane z Ragnarokiem – próby osadzenia gry w grafice 3D spotkały się z niechęcią graczy, jeden projekt upadł chyba jeszcze przed zakończeniem beta testów, a kolejny, o ile mi wiadomo, nigdy nie cieszył się większym zainteresowaniem.

  powrót do strony głównej→